Recruiters hebben het vaak over de beste kandidaat vinden. De war for talent! Prachtig, maar is dit realistisch? Kan een organisatie altijd de beste vinden? Is het geen momentopname? Wie bepaalt wie de beste is? Kan iemand die zelf niet de beste is, bepalen wie de beste is?
De beste is relatief. De meest scorende spits ter wereld, kan in een ander team maanden lang droog staan. De beste hartchirurg kan onder andere omstandigheden middelmatig zijn. Schoolresultaten zijn een belangrijke graadmeter, maar we kennen allemaal die briljante klasgenoot die weinig profijt heeft weten te halen uit dat hoge IQ?
Randfactoren bepalen voor in grote mate de kans op succes. Vaak liggen deze randfactoren buiten het bereik. Natuurlijk weten bedrijven en recruiters dat zij niet altijd de beste aannemen. Sterker, zij weten dat zij zelden de beste aannemen. Recruitment is sales. Recruitment is marketing.
Veel functieprofielen worden niet door HR, recruiters of hiringmanagers opgesteld, maar door marketing/communicatie medewerkers. Weten deze medewerkers precies wat er gezocht wordt? Begrijpen zij de problemen waar de hiringmanager mee worstelt? Het antwoord hoeft niet gegeven te worden. Zij houden zich daar niet mee bezig. Ze willen dat de vacature vaak gezien, doorgestuurd, geliket en natuurlijk dat er massaal op gesolliciteerd wordt.
Een vacature waarin je een middelmatige medewerker zoekt, is niet wervend. Wellicht kansrijker als je er vanuit gaat de gemiddelde kandidaat over voldoende zelfkennis beschikt. Maar dat is een ander (pijnlijk) verhaal.
Cv’s staan vol met clichés waarin kandidaten zich zo goed mogelijk profileren. Bedrijven doen net zo. Recruitment is sales. Recruitment is marketing. Bedrijven zoeken altijd de beste kandidaat. Iedereen weet hoe het werkt. En recruiters? Dat zijn net mensen.